Thuiszorg

Als alle dagen en avonden weer normaal zijn, zonder feestdagen, vermoeide bezoeken en het jaar 2022 begonnen is, begint ook mijn ‘normale’ ritme weer. Mijn ritme bestaat tegenwoordig uit opstaan als de kleine man wakker is, proberen aan tafel te zitten (soms zelf wat te eten) en vooral heel veel rusten op bed tot de kleine man weer thuis is van oma of de opvang en proberen de tijd beneden te zijn totdat hij gaat slapen.  

In dit ritme betekent ook dat de thuiszorg elke avond langskomt. Waar ik mijn infuus zelf kon verzorgen en twee keer per week voldoende was, is dat bij TPV niet zo. Elke avond komt er opnieuw iemand, die gewoon zijn werk doet, die opnieuw wat van mij ‘moet’. Ik weet dat ze er zijn voor mij, maar soms vind ik het zo heftig dat er weer iemand aan mijn lichaam zit. Of dat als het ‘s avonds mentaal niet gaat en ik me een emotioneel wrak voel, er nog iemand langs komt. Dat laat niemand toch graag aan een ander zien? Zeker niet als die ander elke avond (of na twee avonden) weer een ander is. 

Dankbaar voor ál het werk wat ze thuis kunnen doen en de lieve mensen die in de thuiszorg werken, baal ik dat ik afhankelijk van ze ben en zou ik soms willen dat mensen minder van mij en mijn lichaam willen.